Bogaty, ale biedny

Mamy "wszystko" czego chcemy. Dobrze wykonujemy swoją robotę, osiągamy zamierzone cele, momentami czujemy się jak Bóg bo wiemy, że możemy wtedy robić cuda. Ludzie patrzą na nas z zaciekawieniem, biją brawa po dobrych wypowiedziach, oferują spotkania, chcą współpracować.

Dla jednych - życie marzenie. Same sukcesy. W ich mniemaniu szczęście.

Jeśli robimy to dla własnej satysfakcji przyniesie nam to jedynie krótkofalową radość. Wszystko czynione z pobudek egoistycznych nie ma głębszego sensu. Po kilku godzinach euforii, logiczna część mózgu mówi nam, że jedyna osoba która na tym skorzystała to my. Chcemy podzielić się szczęściem z innymi. Jeśli takiej osoby nie ma po jakimś czasie zaczynamy zastanawiać się czy nasze działania mają jakikolwiek sens. Co z tego że stoimy na szczycie jeśli stoimy tam sami, a nawet na dole nikt na nas nie czeka?

Znamy swoją wartość. Wiemy na co nas stać, wiemy jakie uczucia wiążą się z tym co robimy. Po co odkrywać je na nowo?

Zastanawiamy się czasem jak to jest, że czasem na ulicy widzimy ubogą parę. Nie zamożną, zaniedbaną. Trzymają się za ręce, emanuje od nich uczucie prawdziwego szczęścia. Wiemy, że mamy coś czego oni nie mają. W głębi duszy wiemy też że oni mają coś dużo bardziej wartościowego i to my jesteśmy tej gorszej pozycji.

Chcę być z osobą, która zaakceptuje i pokocha mnie takiego jakim jestem. 

Która będzie moim kryjówką kiedy nie będę wiedział co zrobić. 

Która nada sens wszystkiemu co robię nowy wymiar.